Poesie da Heimskaut

Enn hefur
veturinn betur

Jörðin
sporðreisist

Sólin teygir sig
eitt andartak upp úr
sjóndeildarhringnum

Hjarnið
skurn undir
fótum mér

Ancora una volta
l’inverno ha la meglio

La terra
s’inclina all’indietro

Il sole si allunga
per un istante sopra
la linea dell’orizzonte

Lo strato ghiacciato
una crosta
sotto i piedi

Þungur snjórinn
hvílir á greinunum
og þvingar þær
niður að stéttinni

marghöfða furðudýr
sem lýtur
að vatnsbóli

Þegar snjóinn
tekur upp
reigir það
langan háls
til himins

mænir blindum augum
út í nóttina
hlustar eftir rándýrum

La neve pesante
riposa sui rami
e li costringe
verso il selciato

uno strano animale a più teste
che si china
su una pozza d’acqua

Quando la neve
si scioglie
drizza
il lungo collo
al cielo

fissa lo sguardo cieco
nella notte
tende l’orecchio ai predatori

Lengi
höfðum við
kafað ofan í
myrkvuð höf
skimað eftir
húsum, götum
torgum og krám

borg
á botni hafs

Ljóst að leitað
var til einskis

Nú þegar
vatnið stígur
rennur upp
fyrir okkur að
við höfum
búið þar
alla tíð

Da tempo
ci immergiamo
nelle profondità
di mari oscuri
scrutando in cerca
di case, strade
piazze e locande

città
sul fondo del mare

La ricerca non ha
dato frutti è chiaro

Ora che
l’acqua sale
risulta
evidente che
risiediamo
là sotto
da sempre

Gömul kort sýna
Frísland fljóta
um Atlantshafið

Stundum er það
austan við Ísland
stundum eilítið
sunnan við sig

Þótt Frísland
hafi aldrei verið til
eru bæir, firðir og flóar
merktir inn á eyjuna

Oft finnst mér
ég búa á einum
þessara bæja
og horfa út úr
djúpum firði

Ekkert sé raunverulegt
nema ískalt hafið
umhverfis mig

Nelle carte geografiche antiche
la Frislandia fluttua
per l’Oceano Atlantico

A volte si trova
a est dell’Islanda
a volte appena
oltre se stessa

Benché la Frislandia
non sia mai esistita
sull’isola sono segnati
borghi, fiordi e baie

Spesso ho l’impressione
di vivere in uno
di quei borghi
e di guardare fuori da
un fiordo profondo

E che niente sia reale
se non il gelido mare
che mi circonda

Gleraugu gjóa
blindum glyrnum
yfir skóbreiðuna

falskur gómur
fastur í
smekklausu brosi

vonin býr
bak við gler:

Gylltir lyklar
á hring
annar að garðshliði
hinn að húsi

Occhiali rivolgono sguardi
a cieche pupille
sulla distesa di scarpe

una dentatura falsa
fissata
in un sorriso volgare

la speranza dimora
dietro un vetro:

Chiavi dorate
in un anello
una per accedere al giardino
l’altra alla casa

Grenitrén stingast
eins og spjót
upp í vatnsbláan himininn

Þögull þéttir
skógurinn raðir sínar

Samt sleppur
hann í gegn
hvíti hreinninn
sem stefnir í átt
að himinbláu vatninu

Girðingarstaurar
halda gulum túnunum
föstum í mestu hviðunum

Það drýpur úrgráum skýjum
á núpinn
sem rís upp úr sléttunni
eins og dimmur turn

Hann dregur í sig myrkrið
á morgnana
sleppir því út á kvöldin

I pali della recinzione
reggono ben saldi i pascoli
gialli nelle raffiche più intense

Gocciano
le nubi grigiesopra l’altura
che si erge nella piana
come una torre scura

Richiama a sé le tenebre
ogni mattina
per rilasciarle alla sera

Olían
á lampann
er upp urin

Enginn vill
kannast við okkur

Hurðin leggst
að stöfum
veislan geisar
fyrir innan

Það eina
sem okkur býðst
er ljósrákin
undir hurðinni

svo slokknar
hún líka

Nú sitjum við
að myrkrinu
úti fyrir

vitum hvorki
daginn né stundina

Í huganum
dvínandi minning
um flöktandi skugga
fóta í dansi

L’olio
della lampada
si è esaurito

Nessuno vuole
farci entrare

La porta accostata
sui cardini
la festa impazza
all’interno

L’unica cosa
che ci è offerta
è la striscia di luce
sotto l’anta

poi anche quella
si spegne

e rimaniamo
nel buio
all’esterno

non sappiamo
né il giorno, né l’ora

In mente
il ricordo affievolito
di ombre fluttuanti
di piedi in una danza

Þau birtast
úr austri

ókunn hjörð

riðu Helveg
um hulda stigu
úr sviðnum sveitum
að hagalögðu landi

Sprengdu klárana
á brúnni

Nú berja þau
á hliðið og
biðja um að því
verði lokið upp

Aldagamall ótti
fer um með hvæsi

Lófar okkar
læsast um axir og sverð

Appaiono
dall’est

una mandria sconosciuta

Hanno cavalcato a sangue
per sentieri occulti
da contadi riarsi
verso terre costellate di poderi

Hanno sfiancato i destrieri
sul ponte

E adesso bussano
al portone e
chiedono
che sia aperto

Un arcaico terrore
passa con un sibilo

I nostri palmi
si stringono su asce e su spade